Առակներ

Մի օր թիթեռն ասաց` թրթուր,

Նայում եմ քեզ, ես` ուր, դու` ուր:

Քեզ սազում է խոնավ հողը,

Ինձ` երկինքը ու վառ շողը:

Պատասխանեց թրթուրն այսպես.

-Այ ցեղակից, հերիք փքվես,

Թրթուր էիր դու էլ ինձ պես:

Խստիվ հսկվող տերունական հավանոցում

Մի շեկ աղվես իրեն շուն էր ձևացնում,-

-Իջի'ր թառից, Աքլոր ախպեր,

Ես ձեր բակի շունն եմ ջահել:

-Ասենք շան են աչքերդ կեղծ,

Բայց ինչու՞ ես հաչելուց զերծ:

Ու՞մ է, արդյոք, փաստն այս այդքան

Ասե'ք, հավքեր, գոհացնում.

Շան պաշտոնում աղվեսներ կան

Տերունական հավանոցում:

Մատնության ճանկերում անողոք,

Քարավանն անսփոփ ու անբողոք,

Քայլում է՝ հուշերով անցյալի,

Գալիքի լույսով է նա ողոք:

Առաջնորդ է. ուղեղով իր հետին,

Պաշտոնում քարավանապետի:

Չափչփած անապատն անծիր

Ծեր ուղտը ավելին գիտի:

Երբ կյանքը դառնում է խնդիր,

Գալիքդ դու ինքդ ընտրիր:

Խոսքերն այս քարոզ չեն մատնիչ՝

Առակ են, պատգամ են ընտիր:

Իմ տատ Լուսոն նաև մի հրաշալի հեքիաթ էր պատմում գեղեցկուհի աղջկա և նրա չար խորթ մոր մասին։

Նա իրեն յուրահատուկ անկեղծությամբ վերջին քսան տարիներին շաբաթը մեկ-երկու անգամ պատմում էր այդ հեքիաթը, որի էությունը այսպիսին է. մի չար խորթ մայր իր գեղեցկուհի աղջկան ստիպել է, որ կանգնի կառուցվելիք աշտարակի հիմքում, իսկ ինքը քարեր է շարել նրա շուրջը այնքան, մինչև գեղեցկուհին ոտքից գլուխ ծածկվել է, բայց չի մահացել։

Իմ կարծիքով, նախքան այդ սիրունիկ աղջկա մահը ինչ-որ բան է պատահել տիեզերքում, և բոլոր արարածների սրտերում, և նրանցից ծնվել են ծիծեռնակներ, սոխակներ ու բազում այլ գեղեցիկ թռչնակներ, որոնք հավիտյանս պտտվելով աշտարակի շուրջը, ծղրտացել են սրտակեղեք ու թախծոտ ձայնով։